Om iets over 7 uur word ik vandaag wakker, ik heb goed geslapen gelukkig. Peter laat ik volgens afspraak liggen tot 8 uur, en dan wek ik hem ook. We maken ons klaar voor de dag en gaan dan ontbijten in het hotel. We laten het ons alweer goed smaken vandaag. Om 9 uur zitten we buiten te wachten op de taxi, die vandaag iets langer op zich laat wachten dan de andere keren. Deze keer rijdt er een keurige groene Prius voor, leuk om die ook eens van binnen te zien.
Ik neem plaats op de voorstoel, zodat ik de route naar het vliegveld in me op kan nemen. Morgen moeten we die namelijk zelf afleggen als we de auto gaan inleveren. We konden geen navigatiesysteem reserveren, en we hebben er zelf ook geen met een kaart van Bulgarije. De rit naar het vliegveld verloopt vlot en we worden gedropt bij de nieuwe terminal 2. We kwamen woensdag aan op terminal 1, en daar vertrekken we morgen ook weer, maar die is echt oud vergeleken bij deze. Wat een mooi gebouw! We moeten hier zijn omdat de verhuurbalie van Hertz hier ligt.
We lopen naar de verhuurbalie, maar daar is niemand aanwezig. We wachten dus maar geduldig even en na een tijdje komt iemand ons helpen. Het lijkt een eeuwigheid te duren voordat we op pad kunnen, jemig wat een papierengedoe. We vragen nog eens naar een navigatiesysteem, maar die heeft hij allemaal verhuurd. Volgens hem hadden we dat moeten aangeven in het systeem, maar dat was helemaal niet mogelijk. En de medewerkster in het callcenter vertelde ons dat er hier helemaal geen navigatiesystemen waren, en als ze er al zouden zijn moesten we terplekke een regelen. Gelukkig denkt de verhuurmedewerker wel met ons mee, en hij regelt bij een con-collega 2 balies verderop een systeem voor ons. Die huren we dus nu los voor 12 euro. Misschien best duur, maar het scheelt hopelijk een heleboel gezoek. Natuurlijk moet ook hier het nodige papierwerk weer worden ingevuld, maar dat hebben we ervoor over.
Het duurt bijna een uur voordat we eindelijk in de auto kunnen stappen en wegrijden. We hebben een Suzuki Jimmy gekregen voor deze dag. Niet echt wat we verwacht hadden in deze categorie, we hadden namelijk een economy gehuurd in de klasse Opel Corsa. Nu is de Jimmy ook niet bepaald een grote auto hoor, en zeker niet veel luxueuzer dan een Corsa. Met de navigatie van Garmin vinden we de route al heel snel en dan gaan we op pad naar onze eerste bestemming. Het plan is om naar de Boyana kerk te gaan, dat ligt in een klein dorpje in de heuvels aan de voet van de Vitosha berg, en staat op de werelderfgoedlijst. En nu we toch een auto hebben is dat prima te combineren met onze andere bestemming voor vandaag.
En al snel zijn we echt bij met de navigatie, ik vraag me af of we het anders überhaupt gevonden hadden. Heerlijk, zonder zoeken en ergernis. We kopen een kaartje en moeten dan even wachten voordat we binnen mogen. Er mogen maximaal 8 mensen tegelijk binnen, en die mogen maximaal 10 minuten rondkijken. Nu is het een heel klein kerkje, dus dat zal vast wel genoeg zijn. We komen eerst in een soort voorkamer terecht, waar we instructies krijgen over wat we wel en niet mogen. Fotograferen mag dus niet, heel erg jammer. Ik dacht heel even dat die kamer het enige was dat we zouden zien, maar na de uitleg gaat er een andere dikke deur open en dan zien we de meest prachtige fresco's. De westkant van de kerk en het ronde altaar dateert uit 1015, de oostkant van de kert uit 1259. Het oudste gedeelte bevat 2 lagen met schilderingen, het "nieuwste" maar 1. De kleuren zijn echt nog fantastisch mooi, ik heb nog nooit zo'n mooie oude fresco's gezien. Zo bijzonder! En zo mooi bewaard gebleven ook. Ik kan me echt voorstellen dat de Bulgaren hier trots op zijn en dat het werelderfgoed is. Dit moet echt bewaard blijven. Het altaar onder de koepel bevat fresco's in een hiërarchie, met in de koepel -het dichts bij de hemel- natuurlijk een afbeelding van Jezus. We kijken onze ogen uit, en we krijgen in het engels ook een goede uitleg en mogen alles vragen dat we willen weten.
Als de 10 minuten om zijn gaan we terug naar de auto. Ik heb al de hele morgen last van mijn oog en mijn contactlens, en ik besluit in de auto om even mijn lens uit te doen en schoon te maken. Misschien is hij wel weer kapot, zoals ik ook had in Marokko. Gelukkig voelde ik vanochend al dat het niet zo goed zat vandaag, en dus had ik nog mijn reservelenzen en vloeistof meegenomen. Handig! Als ik de contactlens uit heb doet mijn oog nog steeds pijn, en het voelt niet goed aan. Ik laat hem daarom maar even uit. Mijn rechteroog is toch mijn slechtste ook, en met fotograferen heb ik hem niet nodig. En ik hoef ook niet te rijden, dus ik kan hem wel even missen. Het duurt even, maar later 's middags voelt het weer helemaal goed.
Na de Boyana kerk zetten we koers naar Rila voor het grootste en indrukwekkendste klooster van Bulgarije. Het is zo'n 115km rijden, maar daar doen we bijna 2 uur over. Er is namelijk maar een klein stukje snelweg, de rest gaat gewoon over b-wegen en dat schiet niet echt op. Nu we zelf rijden, merken we dat Bulgaren ook niet echt de beste chauffeurs zijn. We merkten aan de taxiritjes al dat het wel allemaal heel rustig ging, en dat merken we nu ook. Geen waaghalzerij zoals we in Marokko hebben gezien, of in Turkije, maar ze missen gewoon inzicht en nemen geen enkel risico. Toch wel apart om dat aspect van cultuur ook eens mee te maken en te vergelijken. We hebben al in heel wat landen auto gereden, dus dat levert een leuk beeld. En heel wat vooroordelen ook ;-)
Gelukkig kunnen we wel goed doorrijden, op een kleine opstopping na als een bus en een vrachtwagen elkaar net niet kunnen paseeren in een dorpje en de hele meute achteruit moet. Gelukkig gaat dat zonder gemopper, en op z'n elf-en-dertigst. Om iets over 1 uur komen we aan bij het klooster, dat gratis toegankelijk is. En we zijn gelijk onder de indruk. Het klooster is echt prachtig. Heel mooi van architectuur, de bijbehorende kerk is weer vol met prachtige gouden versieringen en met de mooiste fresco's. Helaas mogen we binnen weer niet fotograferen, maar de galerij aan de buitenkant wel. De ligging is ook erg mooi, overal om het klooster steken de bergtoppen erboven uit. Ik geniet ervan, dit is echt mijn kopje thee.
Als we hebben rondgekeken wandelen we door de andere poort weer naar buiten, waar we wat terrasjes zien en wat restaurantjes. We lopen door naar achteren, waar het heerlijk rustig is, afgezien van de Bulgaarse volksmuziek dan die uit de speakers knalt van een oude boombox. Hier wordt Bulgaarse barbecue geserveerd. De keuze is niet heel uitgebreid, maar we vinden wel iets van onze gading. We kiezen allebei peskavicka met brood en garnituur, en we hebben geen flauw idee wat we krijgen. Iets met gehakt of zo? Dat begrepen we eruit namelijk. Het eten laat even op zich wachten, maar het wordt dan ook vers voor ons klaar gemaakt. Als het bord voor onze neus staat, ziet er heerlijk uit. Het vlees lijkt op een soort hambuger, maar het blijkt niet gaar te zijn. We geven het dus nog even terug, want we willen geen risico lopen. We weten namelijk niet zeker of het rundvlees is, en de Bulgaren zijn gek op varkensvlees en gebruiken dat vaak gemengd. Met de Marokkaanse eet-perikelen in mijn achterhoofd wil ik het dus graag gaar hebben. Gelukkig begrijpen ze wat we bedoelen en zonder problemen wordt het nog eens op de bbq gelegd.
De tweede ronde lijkt beter gelukt, en het smaakt ook werkelijk voortreffelijk. We hebben dit al vaker gezien bij zo'n klein eetstalletje, dan wordt het vlees bovenop het brood gelegd en de garnituur daar weer bovenop. Hier wordt alles apart geserveerd. Het brood is ook verrukkelijk. Het is een soort pita, maar dan veel luchtiger en er zit een pannekoeksmaakje aan. En het wordt opgewarmd op de bbq, en dat maakt het af. We likken onze vingers erbij af, wat een heerlijk maaltje alweer. Ik zou wel willen weten welke kruiden ze hiervoor gebruiken, dat zou ik zelf ook wel willen gebruiken. Recepten gevraagd dus, ik ga thuis maar eens op zoek naar voorbeelden.
Betalen gaat even lastig, we hebben namelijk geen cash meer, en onderweg hebben we nergens een automaat kunnen vinden. Hier blijkt er wel een te zijn, maar volgens de medewerkster is die kapot. Gelukkig komt iemand van het naastgelegen hotel naar beneden met een pinautomaat en kunnen we met de creditcard betalen.
Na het eten wandelen we nog even via de souvenirstalletjes naar het klooster terug, nemen er nog eens een kijkje en kopen wat kleine souvenirtjes. Daarna stappen we weer in de auto en gaan onderweg terug naar Sofia. Het plan is om naar Vitosha boulevard te gaan voor een terrasje en daarna nog even de boulevard te verkennen. Die hebben we gisteren maar voor een heel klein deel gezien, en het zag er heel gezellig uit. Parkeren gaat vlot en is gratis, en al winkelend vinden we een terrasje met lekkere stoelen. Wat frisdrank en een portie bruschetta voor de lekkere trek, en natuurlijk weer wifi om even wat te surfen op internet. Heerlijk al die voorzieningen, vooral op een plek waar je dat niet verwacht. De bruschetta is trouwens overheerlijk, en voor een bord met 4 stuks betalen we omgerekend nog geen 1 euro. Het is bijna beschamend goedkoop.
Daarna wandelen we over de boulevard en in een schoenenwinkel scoort Peter nog 2 paar mooie, leren slippers voor weinig geld. In de uitverkoop namelijk en ze waren al zo goedkoop in de basisprijs. Nu betaalt hij omgerekend 32,50 euro voor 2 paar. Daar kan hij weer even mee vooruit. Verder vinden we niets bijzonders, en als we uitgewinkeld zijn stappen we in de auto op weg naar een restaurantje. Peter heeft alweer zin in sushi, zeker omdat het hier in verhouding zo enorm goedkoop is. Het prijsniveau ligt hier echt om minder dan 50% dan bij ons. En natuurlijk is sushi hier in verhouding ook heel duur ten opzichte van de andere prijzen, vergelijk dat bord bruschetta voor 1 euro, maar voor onze begrippen is het een feestje om af te rekenen. Ik vind het beslist geen straf om sushi te eten, dus ik laat me snel overhalen. Peter wilde eigenlijk terug naar dezelfde plek in de shopping mall, maar ik stel voor om een andere te proberen, dan zien we ook weer eens wat nieuws. Happy Sushi scoort ook heel goed op Tripadvisor, en die ligt een stuk dichterbij. Dat gaat hem dus worden.
En daar krijgen we geen spijt van. Het is weer overheerlijk! We bestellen de lekkerste rollen, wat tempura garnalen en natuurlijk drinken we er ook bij. Het is heel vers en met zorg bereid, onze tafel zit naast de keuken en dus kunnen we ook wat nieuwe trucjes afkijken. Smullen geblazen, en we rekenen met plezier af. De schade bedraagt vandaag 40 euro. In Nederland hadden we beslist meer dan 100 euro kunnen afrekenen. We kiezen namelijk altijd de duurste gerechten uit omdat we die het lekkerst vinden.
Een nieuwe uitdaging dient zich intussen wel weer aan. We hebben de auto in het straatje naas het restaurant geparkeerd, en tijdens het eten zien we de stad weer dichtslippen met politie en mensenmassa. De protesten gaan onverminderd voort. Er wordt een politie-lint gevormd op straat, en we zien een grote groep mensen in een soort van protest-optocht voorbij komen. De straat is een 1-richting-straat, en we kunnen dus alleen de grote weg opdraaien die nu geblokkeerd is. Peter oppert even om de auto dan maar te laten staan en later op te halen, maar dat lijkt me ook weer zo'n gedoe. Voorzichtig manoeuvreert hij door de massa heen, en slaat bij de eerste mogelijkheid rechtsaf. En dan komt de volgende uitdaging. Hoe komen we bij het hotel? Gelukkig heb ik een goede oriëntatie, en we hebben een navigatiesysteem en via een grote omweg komen we er uiteindelijk toch. Parkeren kunnen we op de parkeerplaats van het hotel voor 5 euro. Ik overweeg even om hem dan toch maar op straat te zetten, want dat is gratis, maar volgens Peter is dat muggenzifterij. Ik vind het vooral "op de kleintjes letten". Maar goed, ik ga er geen ruzie om maken hoor. Hij staat er prima.
Op onze kamer vermaken we ons weer met de iPad en de laptop, met de foto's, het verslag, games en internet. Onze tijd in Sofia zit er alweer op, morgenochtend vliegen we terug naar huis.
Ik neem plaats op de voorstoel, zodat ik de route naar het vliegveld in me op kan nemen. Morgen moeten we die namelijk zelf afleggen als we de auto gaan inleveren. We konden geen navigatiesysteem reserveren, en we hebben er zelf ook geen met een kaart van Bulgarije. De rit naar het vliegveld verloopt vlot en we worden gedropt bij de nieuwe terminal 2. We kwamen woensdag aan op terminal 1, en daar vertrekken we morgen ook weer, maar die is echt oud vergeleken bij deze. Wat een mooi gebouw! We moeten hier zijn omdat de verhuurbalie van Hertz hier ligt.
We lopen naar de verhuurbalie, maar daar is niemand aanwezig. We wachten dus maar geduldig even en na een tijdje komt iemand ons helpen. Het lijkt een eeuwigheid te duren voordat we op pad kunnen, jemig wat een papierengedoe. We vragen nog eens naar een navigatiesysteem, maar die heeft hij allemaal verhuurd. Volgens hem hadden we dat moeten aangeven in het systeem, maar dat was helemaal niet mogelijk. En de medewerkster in het callcenter vertelde ons dat er hier helemaal geen navigatiesystemen waren, en als ze er al zouden zijn moesten we terplekke een regelen. Gelukkig denkt de verhuurmedewerker wel met ons mee, en hij regelt bij een con-collega 2 balies verderop een systeem voor ons. Die huren we dus nu los voor 12 euro. Misschien best duur, maar het scheelt hopelijk een heleboel gezoek. Natuurlijk moet ook hier het nodige papierwerk weer worden ingevuld, maar dat hebben we ervoor over.
Het duurt bijna een uur voordat we eindelijk in de auto kunnen stappen en wegrijden. We hebben een Suzuki Jimmy gekregen voor deze dag. Niet echt wat we verwacht hadden in deze categorie, we hadden namelijk een economy gehuurd in de klasse Opel Corsa. Nu is de Jimmy ook niet bepaald een grote auto hoor, en zeker niet veel luxueuzer dan een Corsa. Met de navigatie van Garmin vinden we de route al heel snel en dan gaan we op pad naar onze eerste bestemming. Het plan is om naar de Boyana kerk te gaan, dat ligt in een klein dorpje in de heuvels aan de voet van de Vitosha berg, en staat op de werelderfgoedlijst. En nu we toch een auto hebben is dat prima te combineren met onze andere bestemming voor vandaag.
En al snel zijn we echt bij met de navigatie, ik vraag me af of we het anders überhaupt gevonden hadden. Heerlijk, zonder zoeken en ergernis. We kopen een kaartje en moeten dan even wachten voordat we binnen mogen. Er mogen maximaal 8 mensen tegelijk binnen, en die mogen maximaal 10 minuten rondkijken. Nu is het een heel klein kerkje, dus dat zal vast wel genoeg zijn. We komen eerst in een soort voorkamer terecht, waar we instructies krijgen over wat we wel en niet mogen. Fotograferen mag dus niet, heel erg jammer. Ik dacht heel even dat die kamer het enige was dat we zouden zien, maar na de uitleg gaat er een andere dikke deur open en dan zien we de meest prachtige fresco's. De westkant van de kerk en het ronde altaar dateert uit 1015, de oostkant van de kert uit 1259. Het oudste gedeelte bevat 2 lagen met schilderingen, het "nieuwste" maar 1. De kleuren zijn echt nog fantastisch mooi, ik heb nog nooit zo'n mooie oude fresco's gezien. Zo bijzonder! En zo mooi bewaard gebleven ook. Ik kan me echt voorstellen dat de Bulgaren hier trots op zijn en dat het werelderfgoed is. Dit moet echt bewaard blijven. Het altaar onder de koepel bevat fresco's in een hiërarchie, met in de koepel -het dichts bij de hemel- natuurlijk een afbeelding van Jezus. We kijken onze ogen uit, en we krijgen in het engels ook een goede uitleg en mogen alles vragen dat we willen weten.
Na de Boyana kerk zetten we koers naar Rila voor het grootste en indrukwekkendste klooster van Bulgarije. Het is zo'n 115km rijden, maar daar doen we bijna 2 uur over. Er is namelijk maar een klein stukje snelweg, de rest gaat gewoon over b-wegen en dat schiet niet echt op. Nu we zelf rijden, merken we dat Bulgaren ook niet echt de beste chauffeurs zijn. We merkten aan de taxiritjes al dat het wel allemaal heel rustig ging, en dat merken we nu ook. Geen waaghalzerij zoals we in Marokko hebben gezien, of in Turkije, maar ze missen gewoon inzicht en nemen geen enkel risico. Toch wel apart om dat aspect van cultuur ook eens mee te maken en te vergelijken. We hebben al in heel wat landen auto gereden, dus dat levert een leuk beeld. En heel wat vooroordelen ook ;-)
Gelukkig kunnen we wel goed doorrijden, op een kleine opstopping na als een bus en een vrachtwagen elkaar net niet kunnen paseeren in een dorpje en de hele meute achteruit moet. Gelukkig gaat dat zonder gemopper, en op z'n elf-en-dertigst. Om iets over 1 uur komen we aan bij het klooster, dat gratis toegankelijk is. En we zijn gelijk onder de indruk. Het klooster is echt prachtig. Heel mooi van architectuur, de bijbehorende kerk is weer vol met prachtige gouden versieringen en met de mooiste fresco's. Helaas mogen we binnen weer niet fotograferen, maar de galerij aan de buitenkant wel. De ligging is ook erg mooi, overal om het klooster steken de bergtoppen erboven uit. Ik geniet ervan, dit is echt mijn kopje thee.
De tweede ronde lijkt beter gelukt, en het smaakt ook werkelijk voortreffelijk. We hebben dit al vaker gezien bij zo'n klein eetstalletje, dan wordt het vlees bovenop het brood gelegd en de garnituur daar weer bovenop. Hier wordt alles apart geserveerd. Het brood is ook verrukkelijk. Het is een soort pita, maar dan veel luchtiger en er zit een pannekoeksmaakje aan. En het wordt opgewarmd op de bbq, en dat maakt het af. We likken onze vingers erbij af, wat een heerlijk maaltje alweer. Ik zou wel willen weten welke kruiden ze hiervoor gebruiken, dat zou ik zelf ook wel willen gebruiken. Recepten gevraagd dus, ik ga thuis maar eens op zoek naar voorbeelden.
Betalen gaat even lastig, we hebben namelijk geen cash meer, en onderweg hebben we nergens een automaat kunnen vinden. Hier blijkt er wel een te zijn, maar volgens de medewerkster is die kapot. Gelukkig komt iemand van het naastgelegen hotel naar beneden met een pinautomaat en kunnen we met de creditcard betalen.
Na het eten wandelen we nog even via de souvenirstalletjes naar het klooster terug, nemen er nog eens een kijkje en kopen wat kleine souvenirtjes. Daarna stappen we weer in de auto en gaan onderweg terug naar Sofia. Het plan is om naar Vitosha boulevard te gaan voor een terrasje en daarna nog even de boulevard te verkennen. Die hebben we gisteren maar voor een heel klein deel gezien, en het zag er heel gezellig uit. Parkeren gaat vlot en is gratis, en al winkelend vinden we een terrasje met lekkere stoelen. Wat frisdrank en een portie bruschetta voor de lekkere trek, en natuurlijk weer wifi om even wat te surfen op internet. Heerlijk al die voorzieningen, vooral op een plek waar je dat niet verwacht. De bruschetta is trouwens overheerlijk, en voor een bord met 4 stuks betalen we omgerekend nog geen 1 euro. Het is bijna beschamend goedkoop.
Daarna wandelen we over de boulevard en in een schoenenwinkel scoort Peter nog 2 paar mooie, leren slippers voor weinig geld. In de uitverkoop namelijk en ze waren al zo goedkoop in de basisprijs. Nu betaalt hij omgerekend 32,50 euro voor 2 paar. Daar kan hij weer even mee vooruit. Verder vinden we niets bijzonders, en als we uitgewinkeld zijn stappen we in de auto op weg naar een restaurantje. Peter heeft alweer zin in sushi, zeker omdat het hier in verhouding zo enorm goedkoop is. Het prijsniveau ligt hier echt om minder dan 50% dan bij ons. En natuurlijk is sushi hier in verhouding ook heel duur ten opzichte van de andere prijzen, vergelijk dat bord bruschetta voor 1 euro, maar voor onze begrippen is het een feestje om af te rekenen. Ik vind het beslist geen straf om sushi te eten, dus ik laat me snel overhalen. Peter wilde eigenlijk terug naar dezelfde plek in de shopping mall, maar ik stel voor om een andere te proberen, dan zien we ook weer eens wat nieuws. Happy Sushi scoort ook heel goed op Tripadvisor, en die ligt een stuk dichterbij. Dat gaat hem dus worden.
En daar krijgen we geen spijt van. Het is weer overheerlijk! We bestellen de lekkerste rollen, wat tempura garnalen en natuurlijk drinken we er ook bij. Het is heel vers en met zorg bereid, onze tafel zit naast de keuken en dus kunnen we ook wat nieuwe trucjes afkijken. Smullen geblazen, en we rekenen met plezier af. De schade bedraagt vandaag 40 euro. In Nederland hadden we beslist meer dan 100 euro kunnen afrekenen. We kiezen namelijk altijd de duurste gerechten uit omdat we die het lekkerst vinden.
Een nieuwe uitdaging dient zich intussen wel weer aan. We hebben de auto in het straatje naas het restaurant geparkeerd, en tijdens het eten zien we de stad weer dichtslippen met politie en mensenmassa. De protesten gaan onverminderd voort. Er wordt een politie-lint gevormd op straat, en we zien een grote groep mensen in een soort van protest-optocht voorbij komen. De straat is een 1-richting-straat, en we kunnen dus alleen de grote weg opdraaien die nu geblokkeerd is. Peter oppert even om de auto dan maar te laten staan en later op te halen, maar dat lijkt me ook weer zo'n gedoe. Voorzichtig manoeuvreert hij door de massa heen, en slaat bij de eerste mogelijkheid rechtsaf. En dan komt de volgende uitdaging. Hoe komen we bij het hotel? Gelukkig heb ik een goede oriëntatie, en we hebben een navigatiesysteem en via een grote omweg komen we er uiteindelijk toch. Parkeren kunnen we op de parkeerplaats van het hotel voor 5 euro. Ik overweeg even om hem dan toch maar op straat te zetten, want dat is gratis, maar volgens Peter is dat muggenzifterij. Ik vind het vooral "op de kleintjes letten". Maar goed, ik ga er geen ruzie om maken hoor. Hij staat er prima.
Op onze kamer vermaken we ons weer met de iPad en de laptop, met de foto's, het verslag, games en internet. Onze tijd in Sofia zit er alweer op, morgenochtend vliegen we terug naar huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten