Donderdag 20 juni: Een warme dag in Sofia

De wekker loop af om 7 uur, en om 8 uur zitten we aan het ontbijt dat er heel goed uitziet. De keuze is heel uitgebreid en alles smaakt heerlijk. Dat is een prima keuze dus! Op onze shortlist voor de hotels stonden ook het Radisson, het Sheraton en het Hilton, want die hadden kort voor vertrek ook goede aanbiedingen, maar bij het Sheraton was het ontbijt bijvoorbeeld niet inbegrepen, en bij dit hotel wel. De ligging is perfect midden in de stad en de voorzieningen zijn prima. En achteraf maar goed dat we niet gekozen hebben voor Sheraton en Radisson, want de mensenmassa beweegt zich tijdens de protesten 's avonds tussen de pleinen voor deze hotels. Nu hebben we nergens last van.

Na het ontbijt gaat Peter op pad met een taxi, ik blijf dan nog even op de kamer met de iPad om wat te surfen op internet, maar om 9 uur ga ik zelf ook op pad. Ik bestel een taxi en laat me afzetten op de vrouwenmarkt. De chauffeur waarschuwt me heel attent voor zakkenrollers hier, en ik berg mijn spullen netjes op en doe mijn tas dicht. Ik ben dol op markten, ik ben er namelijk groot geworden en heb er zelf jarenlang gewerkt op zaterdagen en in vakanties. Op vakantie mag ik er graag even rondstruinen, en zo ook hier. Ik pas niet echt tussen het publiek, want andere toeristen zie ik nauwelijks, maar misschien ben ik ook wel vroeg. De markt wordt nog volop opgebouwd op dit uur. Dat had ik niet verwacht, omdat het zo warm wordt overdag ging ik ervan uit dat alles al vroeg begint om nog wat te profiteren van de koelte. Ik snuif de onmiskenbare geuren op, het brengt herinneringen terug. En intussen leef ik me uit met de camera. Ik word argwanend bekeken door de standhouders, maar als ik ze de foto's laat zien die ik maak ontdooien ze soms een beetje, niet allemaal. De mannen mopperen wat, geen idee wat ze zeggen, maar ze geven wel toestemming om te fotograferen, al gaat het niet van harte. Ik zie niet zoveel nieuwe dingen, maar het blijft mooi om te zien. En de prijzen zijn zo ontzettend laag, het niveau ligt hier zeker onder de 50% van wat wij gewend zijn, als het niet lager is. En werkelijk alles is hier vers verkrijgbaar. En behalve versgoed, zie ik ook veel kleding, en zelfs brillen en gereedschap. De kleding varieert van de gebloemde keukenschorten tot moderne kleding. Voor Peter koop ik een leuk shirtje en de verkoper haalt werkelijk alles uit de kast om mij over te halen om het te kopen. Hij spreekt een beetje Duits en ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om het te laten liggen.

 

 

 

Na de markt wandel ik naar de synagoog, onderweg passeer ik de nodige schoenenwinkels waar ik natuurlijk een kijkje neem. De mode is hier heel anders, maar toch vind ik wel wat leuke dingen. Ik koop niets, In de synagoog vermaak ik me weer prima met de camera, ik ben de enige toerist hier. Ik betaal 2 Lev om er een kijkje te nemen, dat is ongeveer 1 euro. Het is een prachtig gebouw, zo kleurrijk van binnen. Volgens de informatie is het de grootste synagoog van Europa, hij is in elk geval rijk versierd. Prachtig! Vooral de enorme kroonluchter maakt indruk op mij, en ik probeer het juiste standpunt te vinden om hem te vereeuwigen. Een statief heb ik niet meegenomen naar Sofia, maar gelukkig wel mijn flitser en de bouncer, hopelijk is dat voldoende.

 

 

 

Na de synagoog loop ik naar het winkelstraatje eracher, Pirotski street, en daar nestel ik me eerst even op een bankje met wat drinken. Even afkoelen, het is zo ontzettend warm. Dan loop ik een stukje door het winkelstraatje op weg naar de St. Jozefkathedraal, terwijl ik onderweg nog een ijsje scoor met mijn favoriete smaak: munt. Ik ken het cyrillische alfabet niet, maar door mijn Griekse lessen kan ik wel verschillende woorden ontcijferen, en deze spreekt voor zich: мента oftewel menta. Het smaakt verukkelijk! 

De kathedraal blijkt een heel moderne te zijn, en als ik al niet doof was zou ik het worden hier. De klokken beginnen te luiden precies op het moment dat ik onder de klokkentoren sta. Gelukkig hebben hoorapparaten een aan/uit knop. Het is een mooi gebouw, het lijkt behoorlijk nieuw, en het heeft prachtig glas in lood dat je vooral van binnen goed kan zien. Aan de buitenkant zit er ander glas voor, waardoor de kleuren niet goed zichtbaar zijn. Verder dan de kleine entree kom ik echter niet, het "schip" blijkt gesloten te zijn.

 

Na de kathedraal wandel ik verder terug in de richting van het hotel, en ik wandel onder het grote kruispunt door waar gisteren de mensenmassa stond. Hier staat onder de weg een klein grieks kerkje, en er wordt nog volop gewerkt hier om de historische gebouwen onder de stad op te graven en bloot te leggen. Het is een bijzondere plek, zo onder straatniveau, met zonlicht. Om de straat over te steken passeer je door deze tunnel met daglicht, en ook de toegang tot de metro bevindt zich hier. Ik neem een kijkje in de vele souvenirswinkels.

 

Daarna wandel ik weer naar boven en loop in de richting van het parlementsgebouw. Eerst ga ik de Rotunda bekijken, die ligt op een pleintje waar het Sheraton hotel omheen is gebouwd. Het is een bijzonder kerkje, zo oud ook, en heel klein. Maar prachtig van binnen! Helaas mag ik er geen foto's maken. Het valt me op dat de geestelijken hier nog behoorlijk traditioneel zijn, het lijkt allemaal heel orthodox. Onafhankelijk van de kerk, of het nu de Russische, de katholieke, of de Joodse is, lijkt de klederdracht erg op elkaar: zwarte lange "jurken", vaak met een puntmuts, en de heren hebben allemaal lange baarden en vaak ook lange haren hier.

Het valt me op dat de Bulgaren sowieso niet bijzonder vriendelijk zijn. Een vriendelijke glimlach nodigt niet uit tot hetzelfde, een praatje maken ze niet echt, ook niet als ze iets willen verkopen. Misschien is de taal een bottleneck. Ze zijn ook niet onvriendelijk, maar wel afstandelijk en spreken alleen het hoognodige. Ze komen niet heel toegankelijk over, dat merkte ik op de markt ook al. Ze zijn op zichzelf. Op de markt vanochtend zag ik een wat oudere man op een afstandje een behoorlijke smak maken, hij struikelde over een omhoog liggende stoeptegel en vloog recht op zijn gezicht. Hij stond niet gelijk op en leek wat duizelig te zijn toen hij dat wel deed, en hij had een bloedneus. Het kan niet anders of hij had zich flink bezeerd. Ik had het enorm met hem te doen. Het was gewoon een nette man, met nette kleding en spullen, beslist geen zwerver, maar toch deed niemand de moeite om hem te helpen. Hij werd volledig aan zijn lot overgelaten, zo sneu. Niet dat er geen mensen in de buurt waren trouwens, maar iedereen liep met een boog om hem heen en de winkeliers langs de stoep bleven in de deuropening en toekijken. Dat vond ik toch wel heel apart. Zelfs in Nederland zou dat niet gebeuren denk ik, daar snellen altijd mensen toe om te helpen, vooral als het om ouderen gaat, toch?

Na het bezichtigen van de Rotunda wandel ik weer verder, en ik nader het regeringsgebouw van de achterkant. Ik zie heel wat statige, geblindeerde, en dure auto's staan, en de chauffeurs staan op een kluitje bij elkaar te praten en te roken. Ik loop onder het gebouw door dat flink wordt bewaakt. Aan de rand van het plein staan allemaal busjes met grote satelietschotels, en onder de enige boom op het plein staan flmcamera's op een rij, en de tv-presentatoren met een microfoon in de handen staan erbij te wachten, met de rest van de tv-crew. Nieuwsgierig als ik ben loop ik op de ploeg af en ik vraag één van waarop ze staan te wachten. Zo'n tv-presentator spreekt vast wel engels toch? En dat blijkt inderdaad. Ik krijg een heel verhaal over de gebeurtenissen te horen. De reporter vertelt in zijn beste Engels dat de nieuwe regering, die slechts 1 maand in het parlement zit, de ene fout na de andere maakt. Een van de grootste blunders is dat diegene die de regering wilde benoemen op een hoge positie van de binnenlandse veiligheid een persoon was van wie bekend stond dat hij connecties had met de maffia, en dat werd niet geaccepteerd door het volk. Die benoeming heeft de regering gisteren weer terug getrokken, maar de protesten gaan onverminderd door omdat het volk wil dat de regering opstapt. Hun vertrouwen is ernstig geschaad, en daar kan ik me iets bij voorstellen. In het gebouw waar we voor staan blijkt de regering vandaag volledig bij elkaar te komen om te discussiëren over de toestanden, en de reporters staan er te wachten tot ze naar buiten komen met een verklaring. Interessant om te horen. Natuurlijk maak ik wat foto's van de crews en de mensen, maar dan loop ik weer verder.

Ik zoek een plekje om iets te eten, maar ik zie alleen maar Italiaanse restaurants. Volgens mij zijn Bulgaren daar gek op. Ik wil echter graag iets Bulgaars eten vandaag, en zoek een plekje waar dat kan. Via de Russische kerk en de Nederlandse muur wandel ik naar de winkelstraat achter het Radisson hotel en daar zie ik een heel eenvoudig tentje dat er een beetje uitzicht als zo'n food-court tentje in een grote Amerikaanse shoppingmall. Daar kies je uit de vitrine wat je wil eten en krijgt dat mee op een dienblad. Er staan wat simpele tafeltjes opgesteld en het zit er behoorlijk vol met Bulgaren. Geen toerist te bekennen hier, en dat zoek ik. Gelukkig spreekt er iemand een beetje Engels en zij legt me wat dingen uit. Ik kies wat gehaktballetjes in een rode saus, een salade van verschilende koolsoorten, wat brood en een flesje cola. Omgerekend kost mij dat 3 euro, echt belachelijk weinig. Maar wel erg lekker! Het vlees is een beetje lauw, maar de smaak is prima. En de salade is overheerlijk. Het gaat er prima in.

 

Maar warm is het er wel. Geen airco te bekennen, en het zweet loopt in straaltjes naar beneden. Ik smacht naar een douche en wat koud drinken. Het is inmiddels 3 uur en ik besluit om even terug te gaan naar het hotel voor een douche en wat drinken. En hoewel het maar 10 minuten lopen is besluit ik heel decadent een taxi te nemen, mijn voeten doen zeer en ik heb geen puf meer over. Aan de zijkant van het plein staat een taxi te wachten en ik stap in. Als de chauffeur zich omdraait krijg ik een grote glimlach, en dan vertelt hij waar ik moet zijn. Het City hotel, toch? Ik blijk te zijn ingestapt bij dezelfde chauffeur als vanochtend. Hoe toevallig!

Het kost me 2 lev om bij het hotel terug te komen, dat is nog geen 1 euro. Ik geef hem het dubbele omdat het zo'n kort ritje is, en met die bedragen heb ik daar ook geen moeite mee. De bus en tram zijn in Amsterdam nog duurder! In het hotel blijkt mijn kamer nog niet te zijn schoongemaakt, maar ik tref het kamermeisje op de gang. Ik vraag haar of ze mijn kamer wil doen, en ik vraag gelijk om wat extra handdoeken. Met deze hitte douchen we net wat vaker. Dat is geen probleem. Intussen nestel ik me even in de lobby met de iPad. Om half 4 krijg ik een sms-je van Peter dat hij bijna klaar is, en over een uur ongeveer terug zal zijn. En morgen hoeft hij niet te werken. Yay! Gelukkig is mijn kamer dan ook klaar, en ik spring onder de douche. Heerlijk, wat een genot! De douche is hier prima overigens, met een heerlijke, harde masserende straal water. Daarna maak ik me weer klaar voor de avond, en dan nestel ik me op bed met de iPad en de foto's. Prima zo, even bijkomen. Natuurlijk wacht ik tot Peter terug is. Die laat uiteindelijk iets langer op zich wachten omdat de taxichauffeur het adres en het hotel niet kent, maar even voor 5 uur wandelt hij binnen. Oververhit en moe, want het kantoor waar hij de hele dag heeft vergaderd en gewerkt heeft geen airconditioning. En dat in een ruimte vol met tl-buizen en computers. Pffff. Ik heb het met ze te doen. Hij springt ook onder de douche en relaxt een uurtje.

Rond 6 uur wandelen we weer naar de stad, daar hebben we afgesproken met Peter's collega om iets te gaan eten. Hij zit in het Holiday Inn hotel aan de rand van de stad, bij het industrieterrein, en ook dat hotel hebben wij even overwogen. Maar toen we wilden boeken, omdat het toch handig is om in hetzelfde hotel te zitten, bleek het vol te zijn. Het is een prima hotel, luxe en ruim, met mooie voorzieningen, maar de ligging is niet ideaal volgens hem, en het is er heel saai. Achteraf gezien had hij liever ook in de stad gezeten, maar hij heeft zich laten adviseren door de klant. En wij zijn blij dat het hotel volgeboekt bleek te zijn, want stiekem zitten wij ook veel liever in de stad.

Terwijl we op hem wachten strijken Peter en ik neer op het terras van het Radisson met wat drinken, en als hij er ook is besluiten we naar een terrasje te lopen iets verderop, waar ze gisteren een sushi-bar hebben gezien. Er zijn genoeg sushi-restaurants in de stad. We willen graag buiten zitten, en vandaar de keuze voor deze plek. Prima. We zijn de eerste gasten, maar later loopt het terras helemaal vol. Het is hier heerlijk vertoeven, al is er soms wel heel veel lawaai als de mensenmassa weer eens voorbij komt. De protesten gaan inderdaad onverminderd door merken we nu. We vermaken ons prima op het terras, we draaien er 3 flessen wijn doorheen en de sushi smaakt prima. Goede keuze dus! En intussen kletsen we erop los. De avond gaat aan ons voorbij, het is alweer 11 uur als we teruglopen naar het hotel. Niet wiebelend hoor, want de meeste wijn is bij Peter's collega erin gegaan. En terwijl we teruglopen merken we dat de rust in de stad ook weer is teruggekeerd.

Terug in het hotel krijg ik nog even de schrik van mijn leven als er een sprinkhaan in mijn nek zit. Ik voel wat prikken, en als ik wil voelen wat het is, springt hij op mijn arm. En gelukkig daarna gelijk op de grond. Jemig, wat kunnen die beesten springen, die naam hebben ze niet voor niks natuurlijk. En ondanks dat ik weet dat ze geen kwaad in de zin hebben, slaak ik toch een gil van schrik. En ik huiver nog eens als ik denk aan die prikkende pootjes in mijn nek. Hoe lang zou dat beest al in mijn haar gezeten hebben? Als ik ben bijgekomen van de schrik doen we snel het licht uit, lekker slapen.